Es 't eesjte sjwerbelpaerke, boave ooze kop versjient,
is ein teike dat de wentjer mit gevreur en kauw verdwient.
En 't menke zuit 't nisjke van 't veurig jaar weer op,
in 't geit- of verkessjtelke of waal onger eine sjop.
Sjwerbelke, sjwerbelke, hoog in de loch,
es ig dich zeen, och, dan weit ig genog.
Zeen ig dich vleige, dan is toch in't zich,
de lente, de lente, woo ig mig op sjpich.
De lente, de lente, woo ig mig op sjpich.
Zeet ze om oos hoezer vleige, door oos sjtraote, kris en kras.
Om d'n tore doezend kere, eer zich ein ens effe ras.
Is 't zunke aan d'n hemel, geef zien lentesjtraolkes weir,
dan zèt zich 't sjwerbelwifke langzaam op 't niske neir.
Eder jaor dan kump de lente, en de sjwerbelkes zeen hie,
aangevlaoge oet 't Zuuje, in 't sjoonste jaorgetie.
Mit de sjwarbel kump de lente, in de lente oug de Mei.
En 't wifke van de sjwarbel lèk 't allereesjte ei.
(c) tekst: Thur Laudy - muziek: Johnny Hoes
Zang: Jo Erens