Günden güne soluyoruz,
?çten içe eriyoruz.
Ne kaç?? var ne bir umut,
Yine de onsuz yapam?yoruz.
Bu a?k bir kanser hücresi,
Belli yok tedavisi.
Sard?kça her yerimizi,
Tutkuyla ba?lan?yoruz.
Bu kanl? yarat?k nereni sard?ysa,
Hiç dü?ünmeden hani kesip atars?n ya...
Tut ki bu illet kalbine dadand?ysa,
Kalbini de söküp atamazs?n ya...
Vars?n solsun çiçeklerim,
Ben ölmeyi de beklerim.
Yine de kesip atamam seni,
Benim tatl? kanserim.
Benim tatl? kanserim.