Vergeven van doordachte woorden
Zoek ik naar de kolk
Die me telkens op zal zuigen
Als ik inzichten vertolk
Probeer niet achterom te kijken
Nee, zeker niet opzij
Want dan zal onrecht hevig knagen
Aan de wijsheid diep in mij
Dus ik laat me voeren met de stroom
Tot ik keihard zal ontwaken uit de dromen in mijn droom
Met m'n ogen dicht is alles hetzelfde
Al dampend in de lange nacht
Verliest m'n woord z'n kracht
Uitgezogen door de tijd
Raakt het in vergetenheid
Jouw woorden die zijn grof gerand
Maar door onzinnigheid bemand
Misschien, maar hier's niets zeker
Is mijn weg dan wel beter