Niflheimur skelfur, skerandi hófa hljóð
Gnæfir yfir þruman nú, inn að beini nýstir í
Ríður af stað, á ný, í heljargripinu
Fæddur á ný sem tröll af himnum ofan
Nú um langan vetur hatur herjar á
Nú þokan hylur
Nú þokan hylur bál
Nú þokan hylur
Nú þokan hylur bál
Kom nú, áfram gakk, hann dó fyrir syndir sínar
Hneit þar í hjartastað, guðirnir vaka í nótt
Blæðir nú og fælir frá
Nú er þokan fríð að sjá
Nú skín í vargsins rauða kok er bíður hann
Æsir ríða endilanga vetrarbraut
Nú logar jörð, brennur hjörð
Vítiseldar, lakagígar, krafla blæðandi
Hinn hvíti ás, nú fallinn er
Úlfur gleypir sól og stjörnur deyja í nótt