Veröldin mig vekur
Og veltir mér af stað
En sólin hjá mér situr
Já, hún situr öllu naer
Og geislar hennar glaeðast
Af gjöfum þess sem er, þess sem er, þess sem er, þess sem er, þess sem er, þess sem er
Visku sína vakti
Og veitti farveg í
Úr fljóti sem var forðum
Yfirfullt af öllu því
Sem ég átti einusinni
Nú vefur örmum faðmar mig, faðmar mig, faðmar mig, faðmar mig, faðmar mig, faðmar mig, faðmar mig, faðmar mig
Úr lífsins graenum lautum
Rennur laekur undurtaer
Og sólarinnar máttur
Er meiri en í gaer
Til himins nú sig hefur
Og haerra á loft ég fer, loft ég fer, loft ég fer, loft ég fer, loft ég fer, loft ég fer, loft ég fer
Nú hann blaes
Og í vindi baerist
Bjöguð en merkileg sýn
Því í stormi
Hraerist hugsunin mín
AAeaejjii
Nú hann blaes
Og í vindi baerist
Bjöguð en merkileg sýn
Því í stormi
Hraerist hugsunin mín
AAeaejjii