’t kille neonlicht beschijnt
de trein die in de nacht verdwijnt
en ik
slaak ’n hopeloze zucht
wolkjes in de zwarte lucht
en ik
ik kijk niet meer om
moet weg van dit perron
want iedereen kan mij zien janken
nooit meer
ik zei, nooit meer
ik zei, nooit meer zal ik, ooit weer
leren weer alleen te zijn
leven met een beetje pijn
kan ik
vrijen zonder houen van
met zomaar iemand nu en dan
kan ik
maar hoe overdag
zonder jouw lach
wie wijst me op al m’n fouten
nooit meer
ik zei, nooit meer
ik zei, nooit meer zal ik, ooit weer
oh ik zal nooit meer voor jou vallen
ik zal nooit meer voor jou vallen
ik zal nooit meer voor jou vallen
ik zal nooit meer voor jou vallen
als je straks weer voor me staat
zoals het nu al jaren gaat
zal ik
doen alsof er niets meer is
zeggen dat ik jou niet mis
want ik
kan niet nog ’n keer
opnieuw zonder meer
proberen jou hier te houden
nooit meer
ik zei, nooit meer
ik zei, nooit meer zal ik, ooit weer
oh ik zal nooit meer voor jou vallen
ik zal nooit meer voor jou vallen
ik zal nooit meer voor jou vallen
ik zal nooit meer voor jou vallen