Der kor aldri nokon hadde ferdast bortved
Der sku norske kallen byggja grenda I fred
Han bygde så stova av stokk og stein
Og rundt ho eit stabbur, ei smia og stall
Han bygde så grenda av stokk og stein
Lika ved døra te trollgubbens hall
Der traff han så frua med stemme av gull
Lika ved døra te trollgubbens hall
Sangen låt heller dyster og trist
Ho lengta etter frukter på kvist
Ho misliker gubben og hans hall så mørk
Har hug til skogen, hvert skudd på hver bjørk
Han såg på sitt rike, praktfullt og stort
Fra tinda og berg, te fjorda og hav
Fekk hug te sitt rike, mektig og stolt
Fra bloma og eng te skoga av gran
Der kor aldri nokon hadde ferdast bortved
Der sku norske kallen stela trollgubbens viv
Han gjekk så te smia og smidde sitt sverd
I songen te huldra han høyrde sitt kall
Han gjekk så frå smia og satte sitt sverd
Lika I strupen og trollgubben fall
Så giftes han frua med stemma av gull
Lika ved døra te trollgubbens hall