Чорнае неба ды месяц крывавы
Глядзяць на зямлю ды шукаюць ахвяру
Ваўкі-ваўкалакі блукаюць у пушчары
Каб цемры спрадвечнай здзейснілась мары
Ой, не хадзі ты ў лес, дзяўчына
Ой, не хадзі за любым услед
Бо не чалавек ужо твой мілы
Цемрай у сэрцы змяніўся свет
Чорныя чары ў крыві палаюць
Шэрай поўсцю пакрыўся бок
Усё чалавечае ў ім памірае
У цемры душы жыве толькі змрок!
Згінае жыццё ў іклах ваўкалака
Ідзе паляванне за сэрцам тваім!
Ідзе паляванне за боллю ды жахам
Чорнае сэрца бяз літасці ў ім!
Ахвяра яму ты цяпер, не сяброўка
Не чалавек ён цяпер – шэры воўк
Тата стары твой бярэ дубальтоўку
Дарэмна трымаеш ты рукі яго!
Куды ты бяжыш? Хіба ж ты сдурнела?
Тры кроплі крыві на дуба шкілет
Каханне зрабіла цябе звар’яцелай
Усё ж ты пабегла за мілым услед
Дарэмна б'юць у пушчары стрэльбы - звычайныя кулі іх болей не пужаюць
Дарэмна шукаюць у лесе паляўнічыя - нічога акрамя сваёй смерці яны не знойдуць
Удвух яны абралі свой шлях, ды лепей яго не пераходзіць
Ледзь толькі кроплі крыві крануліся шкілета старога дрэва - цела маленькай дзяўчынкі пачалі ламаць сутаргі, скура яе зыходзіла, замест яе з'яўлялася поўсць, а вочы наліваліся хворай ды бруднай крывёй
Дзявуля загінала ў пакутах, але хутка ўсё скончылася, ды пад дрэвам ляжала маленькае ваўчаня
Згінае жыццё ў іклах ваўкалака
Ідзе паляванне за сэрцам тваім!
Ідзе паляванне за боллю ды жахам
Чорнае сэрца бяз літасці ў ім!
Тата ды маці згубілі дзіцяці
Дачка-ваўкалак - то сапраўдны праклён
Пабегла ў цемру шчасця шукаці
Ці знайшла яго? Альбо шукае штодзён?